Ջավախքում Կարապետ արքեպիսկոպոս Բագրատունու արձանի բացմանը ինքնամոռաց պարում էի: Ինձ մոտեցավ մի բարձրահասակ մարդ և իր երկու հզոր ու մեծ ափերով բռնեց գլուխս ու համբուրեց ճակատս: Զայրացա, տարերքի մեջ էի, տրվել էի պարի ճախրանքին: Այդ մարդը իր աստվածային ժպիտով նայեց ինձ ու ասաց՝ «դու հրաշալի ես պարում»:
Հաջորդ առավոտյան «թումանյանական Փարվանայում» էինք: Կրկին հանդիպեցինք: Նա ինձ տեսնելով ասաց. «պարզվում է, դու ավելի լավ լողում ես, քան պարում»:
Երեկոյան Գանձայում Տերյանական օրեր էին: Հանդգնեցի իմ արձակ բանաստեղծություններն ու աֆորիզմները հանձնել իրեն և խնդրել, որ եթե հարկ կհամարի կարդա ու կարծիք հայտնի: Մեկ շաբաթ չանցած զանգ հնչեց….
Նրա թանաքը սովորական չէր, նրա թանաքը «սեփական արյունն էր, իր հոգին, որով նա դաջում էր»: Նա իր արյունից բացի այլ թանաք չօգտագործեց: Մոմի նման վառվող մի մարդ էր ու մի օր առանց ցավի ու տրտունջի հանգչեց…
Գագիկ Գինոսյանը իր հաղորդումը նվիրում է իր գրական կնքահորը՝ Հրանտ Մաթևոսյանի եղբորը, արձակագիր, հրապարակախոս Հրաչյա Մաթևոսյանին:
