1918թ.-ին պետականությունը վերականգնելուց
հետո գոռում էինք, թե տարածաշրջանի ամենամարտունակ բանակն ունենք, 1920թ.-ին նորից
կորցրինք պետականությունը: Դաս չքաղեցինք, այս տարիներին, երբ նույն մեծախոսությունն
էր, ասում էի, զգույշ, զուսպ լինենք: 1994թ.-ից հետո կռիվը չավարտվեց. տեսակի ու ինքնության
պատերազմ էր, թշնամին սպասեց մինչև մենք ինքներս մեզ կթուլացնենք: Պարտվեցինք ազգային
մշակույթը չզարգացնելով, երբ ազգային երգ-պարի խմբակներին ֆինանսավորելու փոխարեն,
անհասականլի ծագման արվեստն էր խրախուսվում: Մենք մեզ քրքրեցինք, քոչվոր ցեղը մեզ հաղթեց.
մենք պարտք ենք Եռաբլուրի տղերքին: Վստահաբար դեռ հառնելու ենք, պայքարելու ենք մեր
ազգային տեսակի հաղթանակի համար:
