Երբ ազգը հաճույք է ստանում իր վաղեմի դարդուցավից և այն դարձնում բրենդ, կորցնում է դրանցից ազատվելու դեղատոմսը ու իրեն դատապարտում հավիտենական սուգի: Ինչ կլիներ, եթե մենք հին ազգ լինելուն, քրիստոնեությունն առաջինը ընդունելուն, պետականություն ձեռք բերելուն, ցեղասպանությանը նայեինք ճիշտ հակառակ տեսանկյունից: Արդյո՞ք ինքն իր նկատմամբ մազոխիստ ազգը տեղ ունի 21-րդ, առավել ևս 22-րդ և հաջորդող դարերում:
