1923 թվականին Թավրիզում Անդրկովկասի երեք հանրապետությունների վտարանդի կառավարությունները՝ Ադրբեջանի մուսաֆաթական կուսակցությունը, վրացական մենշևիկները և Հայ Յեղափոխական դաշնակցությունը համագործակցում են Անդրկովկասը Բոլշևիկյան Ռուսաստանից ազատագրելու համար:
Այդ ազգադավ ծրագիրը սկզբում անվանակոչվեց Կովկասյան համադաշնակցություն, որը հետագայում պիտի ստանար «Պրոմեթեյ ուխտ» անվանումը:
Ծրագրի հետևում կանգնած էր ոչ ավել ոչ պակաս Քեմալ Փաշան, նույն ինքը՝ Աթաթուրքը և ադրբեջանցի դոկտոր Սուլթանովը:
ՀՅԴ Բյուրոյի անդամներ՝ Սիմոն Վրացյանը, Ռուբեն Մինասյանը և Համո Օհանջանյանը, ինչպես նաև Ռուբեն Դարբինյանը եռանդով էին լցված այս շարժման իրագործման նկատմամբ: Նրանք կարծում էին, թե դրանով պիտի տապալեն Խորհրդային իրավակարգը Հայաստանում:
Եվ միակ մարդը ով դեմ էր այս ծրագրին դաշնակցության բյուրոյի անդամ Շահան Նաթալին էր և նա հետո պիտի հետապնդվեր:
Գագիկ Գինոսյանը խոսել է «ՊՐՈՄԵԹԷԻ ՈՒԽՏԸ» ծրագրի մասին: