Ադրբեջանում հայերը իրենց չէին զգում իբրև ազգային փոքրամասնություն: Նրանք զբաղված էին Բաքվում և մյուս քաղաքաներում լուսավորչական առաքելությամբ: Այդ պետականաշինության համար, սակայն, հետագայում պետք էր պատասխան տալ:
Բաքվում մեծացած Լարիսա Ալավերդյանը պատմում է՝ Առաջին սպորտային նախաձեռնությունները հայերին են պատկանում: Շախսենեմ օպերայի բեմադիչը հայ է: Փափազյանին առաջին անգամ ինքը տեսել է Բաքվի հայկական թատրոնում: Հանրահայտ գեղանկարիչ Շալախովը աշակերտել է հայերի մոտ: Իսլամը դավանող ժողովրդի մեջ նրա խոսքով չէր կարող լինել բալետ… դրա հիմքում ևս հայեր են:
Բայց.... ЯН ВСТАВАЙ ! Իրենց հայ լինելը Բաքվում շատերը «զգացել» են հենց դպրոցական տարիքից:
Պետական ապարատում աստիճանաբար հայերի թիվը կրճատվում էր, փակվում էին հայկական դպրոցները: Կար մոլորություն թե ռուսերենը կարող է փոխարինել ամեն ինչին:
1990-ի հունվարին նույնիսկ ամենալավատես հայերը հասկացան՝ չկա այլևս այն Բաքուն, որը կառուցել են իրենք և իրենց նախապապերը:
«Մենք չէինք էլ էդ ժամանակ մեծ նշանակություն տալիս, որ հայ ենք: Կարող է և դա էր պատճառը….».պատմում է Լարիսա Ալավերդյանը:
