19-րդ դարում, երբ եվրոպական «պիղծ» արժեքները սողոսկեցին դեպի Թուրքիա, փաշաները սկսեցին դժգոհելը. «ինչու՞ չպիտի առանջորդվենք մեր բարքերով»: Զոոֆիլիա, հոմոսեքսուալիզմ, մանկապղծություն: Սրանք էին այդ ժամանակվա բարքերը, որոնք ընկալվում էին ոչ թե իբրև սեռական շեղում, այլ թուրքական մշակույթի մի մաս, որի հիմքերը գալիս են դեռ հնուց:
Անմահ երիտասարդ տղաներ, որոնց հետ կարելի է կենակցել, կամ նրանց մասին ձոնել սիրային պոեմներ, ինչպես դա անում էր Սուլթան Մեհմեդը: Կավատներ, որոնք պիտի տղամարդկանց հսկեյին, հայեցակարգով ամրագրված արվամոլներ: Այս կենցաղավարությունը չմնաց Օսմանյան Թուրքիայիում, այն եկավ ու մտավ ժամանակակից Թուրքիայի և Ադրբեջանի կյանք: Ցանկություններն ու սեռական տենչանքի ձևերը նույնն են մնացել, միայն թե հիմա ամեն բան ավելի թաքնված է, բայց աղաղակող փաստերով: Պատմում է թուրքագետ Տիրան Լոքմագյոզյանը:
